Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014

Επιτυχές χειρουργείο!

Είμαι χαρούμενη που επιτέλους είμαι στο σπιτάκι μου. Πονάει το κορμί μου από το κρεββάτι του θαλάμου, το κρεββάτι της ανάνηψης και τα φορεία. Με τα παυσίπονα που μου έδιναν δεν το είχα καταλάβει πόσο καταπονήθηκε το κορμί μου, αλλά εντάξει! Ήταν σαν να έκανα λίγη γυμναστική και πονάνε οι μύες! Μην φανταστείς πως οι πόνοι που έχω είναι κάτι διαφορετικό. Τα περιττά κιλά μου λογικό είναι να μου δημιουργήσουν αυτήν την αίσθηση.

Τρίτη γίνεται λοιπόν η εισαγωγή. Παίρνω το χαρτί απ'την γραμματεία για να βγάλω το εισιτήριο κι από κει πάω στην πτέρυγα που μου είπαν. Τελικά δεν φιλοξενήθηκα, απλά άδειασαν κρεββάτια.
Την πρώτη μέρα μου η προϊσταμένη του τμήματος μου πήρε μπόλικο αίμα για να γίνει ένα  σύνολο αιματολογικών εξετάσεων και μου παίρνει και την πίεση. Με στέλνει και βγάζω στο ισόγειο μια ακτινογραφία θώρακος κι επιστρέφω. Μπαίνω στο θάλαμο και εκείνη την στιγμή έχει ιατρική επίσκεψη. Αναφέρει η νοσηλεύτρια πως είμαι νέα εισαγωγή και τότε λέω κι εγώ ποιός είναι ο λόγος που βρίσκομαι στην πτέρυγά τους, δείχνοντας και τα χαρτιά μου: μελέτη ύπνου, εξιτήριο απ'το νοσοκομείο Χαλκίδας γιατί δεν έγινε η επέμβαση και την εξέταση του ενδοκολπικού υπέρηχου που είχα κάνει τον Ιούνη.
Αργότερα ένας  ειδικευόμενος γιατρός με καλεί στο γραφείο της προϊσταμένης και μου παίρνει πλήρες ιστορικό κι αμέσως μετά μου κάνει καρδιογράφημα.
Περιμέναμε με τον άντρα μου να μάθουμε τι θα γίνει κι αν θα γίνει κάτι. Η αναμονή μεγάλωνε, πλησιάζει μεσημέρι, περνάνε οι τραπεζοκόμες με το μεσημεριανό και μου αφήνουν δίσκο με φαγητό: κοτόπουλο ψητό με ρύζι ανάμικτο, λαχανοσαλάτα, ψωμί και μήλο.
Ρωτάω την προϊσταμένη γιατί μου ήρθε φαγητό αφού είναι να κάνω την επέμβαση. Κι εκείνη μου είπε πως θα το συζητήσουν οι γιατροί και θα μου πουν! Γενικά ο θάλαμος μύριζε φαγητό κι εγώ ήμουν νηστική από νωρίς το προηγούμενο βράδυ και να κόβει λόρδα! Μετά από κάποια ώρα μου είπαν να φάω κανονικά. Η επέμβαση δεν θα γινόταν. 
Δεν το ήξερα το σύστημά τους, πως θέλει προεγχειρητικό έλεγχο κι ότι θα κρατούσε κάποιες μέρες. Μία ασθενής γελούσε με την απογοήτευσή μου γιατί ήδη περνούσε την εμπειρία του ελέγχου μια μέρα νωρίτερα από εμένα.
Δεν πρόλαβα να τσιμπήσω μπουκιά απ'το κοτόπουλο και με φωνάζουν να ανέβω για έλεγχο από καρδιολόγο. Χαμός έξω απ'το γραφείο. Ασθενείς από πολλές πτέρυγες με τους φακέλους στο χέρι περίμεναν πως και πως να μπουν για να τελειώνουν γρήγορα, μπουκάροντας σχεδόν με το που άνοιγε η πόρτα να βγουν οι προηγούμενες. Τελικά οι ψυχραιμότερες αποφάσισαν να κρατήσουν λίστα προτεραιότητας γιατί η καρδιολόγος από μέσα φώναζε πως αν συνεχιζόταν αυτό θα σηκωνόταν να φύγει. Και τελειώσαμε γρήγορα. Η δε καρδιολόγος... τι να πω! Ούτε που σηκώθηκε απ'την καρέκλα της να μας ακροαστεί. Άφησε να το κάνει μια μικρούλα ειδικευόμενη και να της λέει το συμπέρασμά της και η καρδιολόγος απλά σημείωνε στον φάκελο! 
Επιστρέφω στο θάλαμο κι ο άντρας μου μου είπε πως οι τραπεζοκόμες κάθε τόσο έρχονταν να πάρουν τον δίσκο! Έφαγα, γιατί πλέον δεν άντεχα τόσες ώρες νηστική και χωρίς καφέ.
Πάει η 1η μέρα. Στο θάλαμο το διακωμωδούσαμε, το διασκεδάζαμε... ήμασταν ο πιο ζωηρός θάλαμος και μάλλον ακουγόμασταν σε όλη την πτέρυγα γιατί κάθε λίγο μας έκλειναν την πόρτα ή μας την χτυπούσαν για να ησυχάσουμε και λίγο!
Το βραδυνό μας ήταν: μπριζόλα χοιρινή με πατάτες στο φούρνο, λαχανοσαλάτα, ψωμί κι αχλάδι.
Έλα που εγώ πήγα απροετοίμαστη. Χωρίς να έχω μια τσάντα με 2-3 πράγματα βασικά. Θα κοιμόμουν με τα ρούχα αναγκαστικά ή θα πλήρωνα τον κούκο για αηδόνι σε κάνα κατάστημα απέναντι για ένα νυκτικό. Μια κοπέλα που ήταν για μέρες στον θάλαμο νοσηλευόμενη μου είπε πως κάθε βράδυ περνούσαν 1 ή 2 κυρίες που πουλούσαν νυχτικά σε πολύ χαμηλές τιμές, 5 ή 6 ευρώ. Κι όντως. Μια ξανθιά κυρία με βαμμένο φρύδι μπαίνει στο θάλαμο κι αγόρασα το νυχτικό που μου έδειχνε. Παραδόξως ήταν όμορφο κι άνετο και κυρίως κόστισε μόνο 6 ευρώ! Βολεύτηκα αυτή την πρώτη βραδιά! Ο άντρας μου μόνο βολόδερνε στο νοσοκομείο να βρει μια γωνιά να ακουμπήσει να κοιμηθεί για λίγο γιατί στον θάλαμο δεν άφηναν τους άντρες συνοδούς.

Η 2η μέρα είχε εκτίμηση από πνευμονολόγο. Ο διευθυντής ζήτησε απ'την προϊσταμένη - την ώρα της ιατρικής επίσκεψης- να πιέσουν λίγο στο τμήμα των πνευμονολόγων για να περάσουμε για έλεγχο γρήγορα. Έτσι λοιπόν 3 κυρίες απ'τον θάλαμο ανεβήκαμε πακέτο επάνω για να μας κάνουν ένα σπιρογράφημα και να γίνει και η ιατρική εκτίμηση (αφού πρώτα πήραμε το πρωϊνό μας: 1 φλυτζάνι γάλα (ή τσάι), 2 φρυγανιές, 1 κουτάκι μαργαρίνη κι 1 κουτάκι μέλι). 
Κάναμε το σπιρογράφημα αφού πρώτα μία απ'τις γιατρούς εκεί μας εξήγησε τον τρόπο πως θα το κάνουμε κι έπειτα θα έβλεπε τις εξετάσεις άλλη συνάδελφός της που θα σημείωνε και την γνωμάτευση.
Όταν ήρθε η σειρά μου εκεί και πήγα στην άλλη πνευμονολόγο, με ρώτησε αν έχω μηχάνημα και μάσκα για τον ύπνο ώστε να βελτιωθεί το θέμα της άπνοιας. Για άλλη μια φορά εξήγησα τον λόγο που δεν το έχω το μηχάνημα. 
Διαβάζοντας κάποια στιγμή τον φάκελό μου -γιατί πάντα μας τον έδιναν στο χέρι για να πάμε για την επόμενη εξέταση- είχε σημειώσει πως δεν είχα το μηχάνημα για δικούς μου λόγους. Το χειρουργείο παχυσαρκίας αποτελεί "δικό μου λόγο" κι όχι μέσο θεραπείας του προβλήματός μου κατά τα γραφόμενα της πνευμονολόγου! Το προσπερνάω.. 
Το μεσημεριανό είχε λαδερό: μπάμιες λαδερές, 1 κομμάτι τυρί φέτα, ψωμί και μήλο. Σε άλλες ασθενής είδα έβαζαν επιπλέον ή κρέμα ή γιαούρτι. Εγώ τίποτε απ'τα δύο παραπάνω δεν είδα ως έξτρα. Ίσως το μενού έβγαινε σε θερμίδες ανάλογα με τα κιλά του ασθενή. Οι μπάμιες δεν μου άρεσαν γιατί δεν ήταν φούρνου και έτσι συμπλήρωσα το γεύμα με σάντουιτς γαλοπούλα τυρί τομάτα απ'το κυλικείο! Το βραδυνό είχε μακαρόνια με κιμά με μια υποψία από τυρί τριμμένο από πάνω, λαχανοσαλάτα, ψωμί και αχλάδι.
Περνάει κι αυτή η μέρα χωρίς τίποτε άλλο και με την φράση "θα δούμε" όσον αφορά το θέμα του χειρουργείου για τον πολύποδα μιας και το απόγευμα είχε ιατρική επίσκεψη.
Φτάνει η 3η μέρα. Πρωϊνό για μένα δεν είχε. Θεώρησα πως ίσως πήγαινα χειρουργείο. Μια μικρή αισιοδοξία την είχα. Τα "θα δούμε" και "κάτα πάσα πιθανότητα" πάλι κυριαρχούσαν. 
Στην ιατρική επίσκεψη με ρωτάνε αν έκανα ενδοκολπικό υπέρηχο. Τους είπα όχι και με έστειλαν μετά από κάποια ώρα να κατέβω στο ισόγειο να κάνω την εξέταση εκ νέου. Εκεί... μια αγενής ξανθιά ψηλή κοκκάλω έτσι κι ακούσει "αχ" τελειώνει την εξέταση αυτομάτως. Έβαλε απότομα το ενδοσκόπιο μέσα μου και με το "αχ" που έκανα το έβγαλε αμέσως χωρίς να κάνει τον έλεγχο όπως έπρεπε. Δηλαδή η συγκεκριμένη περιμένει να της πηγαίνουν όλες οι γυναίκες με ανοιγμένο τον κόλπο ώστε να τις κάνουμε άνετη την εξέταση.
Ανεβαίνω στον θάλαμο και περιμένω. Μου βάζουν ορό για να μην πάθω τίποτε απ'την πείνα. Φτάνει μεσημέρι και τίποτε. Αναμονή στην αναμονή. Και στην απογευματινή επίσκεψη τα ίδια "θα δούμε" έλαβα. Μέχρι που ήρθε το βραδυνό: φιδές σούπα ανάλατος 1 κομματάκι κοτόπουλο με 1 κουταλιά πουρέ και 1/2 λεμόνι. Έφαγα το κοτόπουλο και τον πουρέ κι από αγανάκτιση  τσίμπησα και μερικά κρακεράκια που ζήτησα απ'τον άντρα μου να φέρει και 2 κουταλιές από προφιτερόλ που είχε φέρει ένας φίλος σε επίσκεψή του. Κάποια στιγμή αργότερα έρχεται μια ειδικευόμενη αναισθησιολόγος και μου παίρνει ιστορικό. Μου προτείνει να αγοράσω συσκευή με μάσκα για να διευκολύνω την αναπνοή μου και να κάνω το χειρουργείο μετά από κάποιο χρονικό διάστημα. Φτου κι απ'την αρχή να εξηγώ τον λόγο που δεν έχω πάρει την συσκευή. Οι λέξεις "χειρουργείο παχυσαρκίας" μάλλον είναι άγνωστες γι' αυτούς! Ντε και καλά να βρουν τρόπο να προμηθευτώ μια συσκευή που θα μου είναι άχρηστη έπειτα. Με ρωτάει τι χειρουργείο είναι να κάνω και τις λέω για την απόξεση του πολύποδα.. "Α, τέτοια επέμβαση έχετε... Δεν είναι τίποτε αυτή. Θα σας ενημερώσουν οι γυναικολόγοι σας πότε θα την κάνετε" και φεύγει.
4η μέρα και πάλι δεν μου έρχεται πρωϊνό σε δίσκο ούτε καν τσάι. Η απέναντί ασθενής μου έλεγε πως το χειρουργείο θα γινόταν αυτή τη φορά. Το διαισθανόταν. Περνάνε αργά οι ώρες. Περνάει η ιατρική επίσκεψη. Ο γιατρός ρωτάει γιατί βρίσκομαι ακόμη στο θάλαμο και τι έγινε. Ενημέρωσαν για τα πάντα οι ειδικευόμενοι. Ο γιατρός δε είχε την εντύπωση πως είχα αμελήσει το θέμα με τον πολύποδα και του ξαναεξιστορώ την περίπτωση. Βαρέθηκα να τους τα επαναλαμβάνω. Μέχρι και για τον νεώτερο κολπικό υπέρηχο τους εξήγησα τον τρόπο που η ειδική του τμήματος με ξεπέταξε χωρίς καν να κάνει τον έλεγχο όπως έπρεπε, φέρνοντάς τους παράδειγμα το τμήμα υπερήχων της Λαμψάκου (οδού) που έχω πάει κι έχω κάνει 2 φορές υπέρηχο χωρίς προβλήματα. Φεύγουν μάλλον το συζητάνε κι έρχεται ένας ειδικευόμενος με ενημερώνει: πως από πλευράς τους είμαι εντάξει κι ότι όλα εξαρτιόνταν απ'τις αποφάσεις του επιμελητή χειρουργού. Κατεβαίνει κάποιος χειρουργός και μου λέει τους λόγους που καθυστερεί το χειρουργείο. "Αν είχαμε την μελέτη ύπνου..." μου λέει μετά. Του εξηγώ πως μαζί μου την έχω και την έχω δείξει σε όλους. Εκεί ο χειρουργός ήταν σαν να βρήκε την λύση στο πρόβλημά μου. Είδε την μελέτη μου ζήτησε την πήρε και την έβγαλε αντίγραφο και μου την επέστρεψε. Με ακροάστηκε και διαπίστωσε πως η αναπνοή μου ήταν εντυπωσιακά καθαρή στους πνεύμονές μου κι αυτό ήταν ένα υπέρ για την επέμβαση. Θα ενημερώσει μου είπε τον επιμελητή για τα νέα δεδομένα και θα μάθω σε λίγο. Έρχεται μετά από 15' και μου λέει πως σε λίγο ανεβαίνω χειρουργείο. Και πάλι μια απαισιοδοξία την είχα γιατί άντε και μπήκα στο χειρουργείο έτσι κι "έσκαγε" επείγον εγώ θα επέστρεφα στον θάλαμο με τον ορό μονίμως στο χέρι! Συνέβη άλλωστε σε ασθενή στο θάλαμο που της τηλεφώνησαν να έρθει για χειρουργείο προγραμματισμένο, την ετοίμασαν, την οδήγησαν στην αίθουσα του χειρουργείου και μετά από μισή ώρα την έφεραν πάλι πίσω γιατί υπήρχαν έκτακτα και της ζήτησαν να ξανακάνει εισαγωγή αυτή την Κυριακή! Και να που έρχεται νοσοκόμα μου δίνει να βάλω μια χειρουργική ποδιά μιας χρήσης και να περιμένω το φορείο... Ήρθε και με πήραν!

Όσο περίμενα να βγει η ασθενής που την έραβαν -μετά από καισαρική- με ενημέρωσε ο γιατρός της πτέρυγας που θα μου έκανε την απόξεση πως μετά την επέμβαση θα με πήγαιναν για 24 ώρες στην ανάνηψη λόγω των απνοιών μου μιας και η αναισθησία θα ήταν ολική και θα κατέβαινα το μεσημέρι της άλλης μέρας στον θάλαμό μου. Μπήκα χειρουργείο, πέρασα με την βοήθεια των τραυματιοφορέων στο τραπέζι, με βόλεψαν όπως έπρεπε, η αναισθησιολόγος άρχισε να ρίχνει τα πρώτα ενέσιμα στην πεταλούδα του χεριού μου κι όσο όλα γύριζαν.... κοιμήθηκα... δεν κατάλαβα για πότε και πόσο... μέχρι που άκουσα να με φωνάζουν να ξυπνήσω,,, Και κατουριόμουν!

Όλα πήγαν καλά, ενημέρωσε τον άντρα μου ο γιατρός. Του είπε πως είχα αφήσει τον εαυτό μου γιατί βρήκαν το ενδομήτριο πάρα πολύ παχύ. Ο άντρας μου εξήγησε πως δεν τον είχα αφήσει και πως έτρεχα συνεχώς να βγάλω άκρη στο νοσοκομείο Χαλκίδας και άκρη δεν έβγαζα. Έγινε λήψη και στάλθηκε για βιοψία και θα έχω το αποτέλεσμα μετά από 20 μέρες.

Στην αίθουσα της ανάνηψης όλα ήταν μοναχικά. Η ώρα ήταν περίπου δύο το μεσημέρι. Η επέμβαση μάλλον είχε κρατήσει κάπου 20 λεπτά! 
Οι μόνοι θόρυβοι που είχε εκεί ήταν απ'το μηχάνημα που μετρούσε το οξυγόνο στο αίμα (είχα μανταλάκι στο δάχτυλο), το οξυγόνο από μια απλή συσκευή οξυγόνου που είχα στη μύτη, απ' το πιεσόμετρο κι απ'το προσωπικό που μπαινόβγαινε. Κατά τα μεσάνυχτα περίπου έρχεται ο γιατρός της μονάδας και μου λέει πως το πρωί θα μεταφερθώ στον θάλαμό μου, αφού βλέπει πως το οξυγόνο μου είναι καλό, αναπνέω καλά και δεν έχει παρουσιαστεί κάποια επιπλοκή όσες ώρες ήμουν εκεί. Οι νοσοκόμες εκεί πρόσεχαν τακτικά τα πάντα και με βοήθησαν χωρίς να το ζητήσω, είτε να μου φέρουν λίγο νερό γιατί απ'την νάρκωση αργότερα είχα ξερόβηχα, είτε να μου φτιάξουν το κρεββάτι όπως με βολεύει, είτε να με βοηθήσουν στο σκέσπασμα γιατί κρύωνα αφού τα παράθυρα ήταν ανοιχτά. 

Το πρωί του Σαββάτου με κατέβασαν στον θάλαμό μου. Ένιωθα αδυναμία. Δεν είχα φάει κάτι σχεδόν μιάμιση μέρα και το τσάι με την φρυγανιά που μου έφεραν για πρωϊνό στην ανάνηψη, δεν τα έφαγα όλα γιατί δεν ήξερα τι θα προέκυπτε.

Κατεβαίνοντας στο θάλαμο (με το φορείο) ο άντρας μου με βοήθησε να πλύνω λίγο τις μασχάλες που μύριζαν, να λούσω λίγο τα μαλλιά, να καθαριστώ λίγο από κάτω απ'τα μπεταντίν, να φορέσω εσώρουχο με σερβιέτα πια (ήμουν με γάζες αποστειρωμένες που μου είχαν περάσει μαζί με ένα διχτυωτό εσώρουχο μια χρήσης ίσα για να τις κρατάει για την αιμορραγία) και να φορέσω νυχτικό και ξάπλωσα. Πέρασε ειδικευόμενος γιατρός και μου είπε πως μπορούσα να φύγω αμέσως. Του είπα πως αισθανόμουν λίγη ατονία, λίγη αδυναμία και θα ήθελα να συνέλθω λίγο πριν φύγω. Δεν έφερε αντίρρηση. Ο άντρας μου πήγε μου έφερε έναν φρεσκοστυμμένο χυμό πορτοκάλι κι ένα τοστ να φάω. Κάπως με καρδάμωσε. Το μεσημέρι μου έφεραν να φάω: μπιφτέκι με πουρέ, λαχανοσαλάτα, ψωμί και μήλο. Τα χαρτιά ετοιμάστηκαν, πήγε ο άντρας μου στο λογιστήριο για τα τελευταία διαδικαστικά, μου αγόρασε και την αντιβίωση που μου έγραψε ο γιατρός, μαζέψαμε  έπειτα τα πράγματα και επιστρέψαμε σπίτι μας.

Οι οδηγίες του γιατρού ήταν για κάποιες μέρες να μην κουράζομαι και στο μπάνιο να αποφεύγω τις πλύσεις από κάτω για κάνα 20ήμερο.
Αυτή την στιγμή νιώθω λιγάκι ατονία και μερικές φορές νιώθω χαμηλά στην κοιλιά μικροενοχλήσεις όπως όταν έχουμε περίοδο οι γυναίκες. Έκανα όμως το μπάνιο μου, γιατί το στεγνό καθάρισμα το νοσοκομειακό δεν συγκρίνεται με ένα ντους στο σπίτι!

Αυτό ήταν το ημερολόγιο της επέμβασης. 
Πλέον ένα ξέρω: μια επέμβαση όσο απλή κι αν είναι, σε ένα δημόσιο νοσοκομείο της Αθήνας γίνεται "περίπλοκη" μόνο και μόνο απ'τον προεγχειρητικό έλεγχο.

2 σχόλια:

  1. Εύχομαι όλα να πάνε καλά και τα αποτελέσματα να είναι τα επιθυμητά! Αντε φιλενάδα, τον έφαγες τον ρημαδογάιδαρο

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΜΦΑΝΙΣΘΟΥΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΕΓΚΡΙΣΗ.
ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΥΠΟΜΟΝΗ!