Ευχάριστο και δυσάρεστο...

Όλο έλεγα να καθίσω και να γράψω πράγματα που συμβαίνουν στην ζωή μου κι όλο τα ξεχνούσα. Τώρα όμως που έχω την αναλαμπή είπα να τα σημειώσω όπως ακριβώς το λέει ο τίτλος. Το 2013 έφυγε με ένα ευχάριστο και ταυτόχρονα δυσάρεστο... γεγονότο! Και ένιωσα σαν να μου έκλεψαν την χαρά για να με πικράνουν έπειτα.

12 Δεκεμβρίου του Αγ. Σπυρίδωνα γεννήθηκε ο ανηψιός μου. Το συναίσθημα όταν έμαθα πως εκτάκτως η νύφη μου με τον αδερφό μου ήταν στο μαιευτήριο, ήταν απερίγραπτο. Ειλικρινά απερίγραπτο. Άλλο να ακούς πως ένας κολλητός ή κολλητή φίλη γίνεται γονιός κι άλλο όταν γίνεται ο αδερφός σου. Σαν να μιλάει το αίμα ένα πράγμα. Κανονίσαμε με τον αδερφό μου και πήγαμε μαζί του στο μαιευτήριο το Σάββατο. Μείναμε όλη τη μέρα εκεί. Υπναράς ο μικρός και κουραστικός! Από τα γενοφάσκια του ο μικρός μαθαίνει να τρώει μικρά τακτικά γεύματα, που κουράζει την νύφη μου απίστευτα! Μία ώρα κάνει ο θηλασμός και μαζί το συμπλήρωμα γάλακτος που του δίνουν... ε! κι άλλη μισή για να ακουστεί το ρέψιμο του! Όταν πρωτοσυστηθήκαμε με τον ανηψιό μου και τον παρατηρούσα, ήταν σαν να έβλεπα σε μινιατούρα την νύφη και τον αδερφό μου. Ώρες ώρες έσφιγγε τα χειλάκια του όπως κάνει ο αδερφός μου όταν χαζεύει ή είναι σε αμηχανία. Γελούσα που αντέγραφε το χούι ο μικρός! Κουραστική η μέρα στο μαιευτήριο από το πρωί μέχρι το βράδυ. Βλέπεις λόγω της ανεργίας του άντρα μου δεν μπορούσαμε να επισκεφθούμε την νύφη μου στο "Έλενα" με διαφορετικό τρόπο (λεωφορείο ή τρένο) κι έτσι πήγαμε με τον αδερφό μου μαζί. Μπορεί να κουραστήκαμε λιγάκι όμως η χαρά ήταν χαρά. 

Επιστρέφοντας στο σπίτι και πηγαίνοντας στο υπνοδωμάτιο να βάλω το παλτό στην ντουλάπα βλέπω μια ελαφριά αναστάτωση. Κάτι ακτινογραφίες για το πόδι μου που είχα επάνω στην συρταριέρα ήταν πεταμένες στο κρεββάτι, το χαλάκι εκεί μπροστά ήταν ψιλομαζεμένο και κυρίως αυτό που με έβαλε σε υποψίες ήταν οι ταμπλέτες καμφοράς που έχω για τα μάλλινα και τις είχα φυλαγμένες στο πρώτο συρτάρι ήταν απ'έξω: "Κώστα κάτι συμβαίνει εδώ" λέω στον άντρα μου. Έρχεται βλέπει... Αρχίσαμε τις ανόητες υποθέσεις, πως επειδή έσπασε το λάστιχο που κρατούσαν σε ρολό τις ακτινογραφίες αυτές πετάχτηκαν στο κρεββάτι κι ότι το πατάκι ίσως όταν εγώ έβαζα τα παπούτσια μου δεν πρόσεξα και το στραπατσάρισα φεύγοντας χωρίς να το δω... "Η καμφορά; Εγώ δεν είχα έξω το πακετάκι. Ήταν μέσα στο συρτάρι. Να το έβγαλα ασυναίσθητα εγώ το πρωί;". Κάνω να βρω να κλείσω τα εξώφυλλα που είχα αφήσει όλη μέρα ανοιχτά και διαπιστώνω ότι τα συρώμενα τζάμια της μιας μπαλκονόπορτας ήταν ξεκουμπωμένα. Εκεί με ζώσαν τα φίδια. Πάω ανοίγω το συρτάρι στη συρταριέρα, το'χε περάσει χέρι που έψαχνε. Ανοίγω τις θήκες την μπιζουτιέρα και δεν έδειχνε να λείπει κάτι, ανοίγω τις θήκες με τα ρολόγια. Του άντρα μου στη θέση του, το δικό μου εξαφανισμένο μαζί με όλα τα χρυσά κοσμήματα που είχα εκεί φυλαγμένα και που με βόλευε όταν πηγαίναμε κάπου να τα παίρνω όπως είναι μαζί μου. Πολλά δεν ήταν. Όμως όλα είχαν μια συναισθηματική αξία. Κοσμήματα που απέκτησα όταν πρωτοπληρώθηκα τους πρώτους μου μισθούς όταν άρχισα μικρή να εργάζομαι: δαχτυλιδάκια λεπτά και 2 αλυδίδες χεριού. Χαμένο και το λιτό σε σχέδιο αλλά χοντρό δαχτυλίδι που μου έκανε δώρο ο άντρας μου όταν ήμασταν λογοδοσμένοι, χαμένα και τα σκουλαρίκια που πήγαμε μαζί να διαλέξω, χαμένα και τα σκουλαρίκια που είχα αγοράσει απ'την Πάργα όταν κάποτε πήγαμε εκδρομή στην Κέρκυρα με τους γονείς μου και κάναμε στάση εκεί. Χαμένη και η αλυδίδα χειρός που μου έκανε η μαμά του βαφτισιμιού της μάνας μου, χαμένη η αλυσίδα και το σκαλιστό αντρικό δαχτυλίδι που έκανε δώρο η μάνα μου στον άντρα μου, χαμένο και το αγαπημένο μου ρολόι δώρο της μάνας μου στο γάμο μου που η αξία του ήταν μικρή μεν αλλά ήταν τόσο όμορφο που έμοιαζε σαν χοντρή περίτεχνη αλυσίδα χειρός, όταν το ρολόι ήταν από μέσα στο καρπό. Τα θυμάμαι και ταράζομαι... Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα. Η αίσθηση της παραβίασης του χώρου σου, σε κάνει να νομίζεις πως ο κλέφτης είναι κάπου εκεί κοντά σου και παραμονεύει. Την άλλη μέρα πήγα στην αστυνομία (Κυριακή ήταν) και δήλωσα την κλοπή. Το μεσημέρι ήρθαν απ'την σήμανση. Έκαναν έλεγχο, δεν βρήκαν πουθενά παραβίαση κι ότι μάλλον αυτός που μπήκε είχε κλειδί. Και η αστυνομία να σε τρελαίνει, όταν τους λες ποιό ήταν το σημείο που είχαν ανοίξει για να μπουν! Και το πιο παράδοξο απ'όλα; Οι γονείς μου ήταν από κάτω. Είχαν κατέβει απ'το χωριό να δουν κι αυτοί το εγγόνι. Η μάνα μου έλεγε πως άκουσε θόρυβο αλλά νόμισε πως ήμασταν εμείς που είχαμε επιστρέψει απ'την Αθήνα. Που να φανταστεί ότι κάποιοι παραβίαζαν την μπαλκονόπορτα εκείνη την ώρα και έμπαιναν σαν κύριοι και έβγαιναν σαν κύριοι. Την άλλη μέρα με όσα χρήματα είχαμε στο ταμείο μας, πήγε ο άντρας μου κι αγόρασε μεντεσεδάκια που δίνουν μια σχετική ασφάλεια, που αν ο κλέφτης αποφασίσει να παραβιάσει κάποια μπαλκονόπορτα θα χρειαστεί να τις κοπανάει για να σπάσουν οι μεντεσέδες. Τώρα που ο Κώστας βρήκε δουλειά -δεν ξέρω και πόσο θα τον κρατήσουν γιατί δεν είναι και μόνιμη- θα φροντίσουμε να τοποθετήσουμε και πύρους ασφαλείας κάποια στιγμή. Είδωμεν!  

Μια εβδομάδα αργότερα τηλεφώνησα στην αστυνομία να μου πουν αν είχαν κάτι νεώτερο. Τίποτε. Πλέον τα περισσότερα κοσμήματα καταλήγουν σε ενεχυροδανειστήρια σε άλλες πόλεις ώστε να καλύπτονται τα ίχνη τους. Από φιλικό ζευγάρι είχα μάθει πως με παρόμοιο τρόπο έκλεψαν και συγγενείς τους, που μετά από καιρό πιάστηκαν οι κλέφτες και ήταν τσιγγάνες αρκετά οργανωμένες! Αυτό το περιστάτικο συνέβη στην Θεσσαλονίκη. Για εδώ Χαλκίδα, δεν έχω ην παραμικρή ελπίδα με τόσους αλήτες που κυκλοφορούν εδώ γύρω στην περιοχή μου, όπου η ομάδα ΔΙΑΣ και η ΟΠΚΕ κάνουν τακτικά περιπολίες. Την πρώτη φορά ήμασταν τυχεροί γιατί τον έπιασαν την στιγμή που ήταν σε περίπολο η αστυνομία εδώ γύρω κι ο κλέφτης μπήκε σε μας για τρόφιμα και σε κάποιο άλλο γειτονικό σπίτι και τον έπιασαν στα πράσα. Αυτή την φορά δεν ήμασταν τόσο τυχεροί.  

Συμβουλή προς σε σας, γιατί και εγώ νόμιζα ότι δεν θα μου συνέβαινε ποτέ κάτι τέτοιο: μην αφήνετε κοσμήματα και χρήματα στο σπίτι όταν λείπετε. Πάρτε τα μαζί σας. Στην εποχή μας έστω κι ένα μηδαμινό χρυσό δαχτυλίδι να κλέψει κάποιος θα το μετατρέψει σε ευρώ για δική του χρήση. Δεν υπολογίζει το αν η πράξη του εσένα σου δημιουργεί ψυχολογικό στίγμα (αυπνία και μια ψιλοπαράνοια ότι κάποιος σε παραμονεύει). Πλέον η παροιμία: κλειδώνω αμπαρώνω κι ο κλέφτης είναι μέσα, έχει μεγάλη ισχύ στην εποχή μας.